Allemaal familie
Het was een regenachtige zondagmiddag. Ik verveelde me. Ik belde een vriendin op, die pas was verhuisd naar Vleuten. " Waarom kom je niet langs? " riep ze enthousiast. " Dan kun je meteen blijven eten ". Ik aarzelde. " Kom op joh! Dan blijf je gezellig slapen ". Ik stemde toe. " Leuk joh! " en met die woorden nog nagalmend in mijn hoofd, stapte ik op de trein.
Op station Vleuten stond mijn vriendin al te wachten. Schuin achter haar stond een vrouw van middelbare leeftijd. Ze had lang, zwart haar en doordringende, donkere ogen. Een vaag gevoel bekroop me. Alsof ik deze plaats ergens van kende. Maar ik was hier nog nooit geweest.. En die vrouw....waar kende ik haar van?
De rest van de dag hadden we de grootste lol. Ik vergat de vrouw en het vreemde gevoel. Pas 's avonds dacht ik er weer aan. Die nacht droomde ik van haar. Ze stond achter een raam en huilde. Ik kon haar niet bereiken. Ik wilde haar troosten, maar toen werd ik wakker. Het gevoel dat ik iets met die vrouw te maken had, werd steeds sterker.
Jaren later, na het overlijden van mijn ouders, ruimde ik het huis op. Tussen alle papieren in papa's bureau, vond ik een pakketje met een rood lint eromheen. Toen ik het openmaakte, was het alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Het waren adoptiepapieren......mijn adoptiepapieren!!
Via een organisatie voor hereniging van adoptiekinderen met hun echte ouders, kwam ik achter het adres van mijn echte moeder. Tot mijn verrassing was het in Vleuten.
Het was alweer een regenachtige zondagmiddag, toen ik in Vleuten uit de trein stapte. Zonder moeite vond ik het adres en belde aan. Ik schrok toen de deur openging. Het was de vrouw die ik jaren geleden op het station in Vleuten had gezien. Het was de vrouw waarvan ik had gedroomd.... het was mijn moeder...
Inmiddels is ook zij overleden. Waarom ze me heeft afgestaan, wilde ze me nooit vertellen. Maar nog steeds denk ik regelmatig terug aan haar. En aan mijn adoptieouders natuurlijk. Tenslotte is het allemaal familie....toch?