En toen...vloog de duif weg

Harde stemmen. Verblindend licht. Slaperig ging het meisje rechtop zitten. " Opschieten" hoorde ze roepen. Ze snapte het niet. Waarom lieten ze haar niet gewoon slapen? " Het komt allemaal goed " hoorde ze vader zeggen. Ze liet zich optillen en sliep weer verder.

Ze werd wakker van een zonnestraal die in haar neus kriebelde. Ze deed haar ogen open. De gezichten van vader, moeder en haar broer stonden ernstig: het was oorlog! Ze waren van huis en haard verdreven. Ze snapte het niet. Het was zo vredig hier, hoe kon het nou oorlog zijn? Haar ogen dwaalden rond. Boven haar, op een boomtak, zat een sneeuwwitte duif. Daar bleef haar blik hangen. Ze herinnerde zich het verhaal dat vader jaren geleden eens verteld had. Over een witte duif, die vrede bracht en mensen in oorlog hielp. Ze glimlachte. Zolang de duif in de buurt was, zou hen niets gebeuren. Met zijn kraaloogjes keek de duif terug. Het was net alsof hij zeggen wilde: "maak je geen zorgen, het komt allemaal goed ".

Plotseling verdween de zon achter de wolken. Vader huiverde. " Er komt onheil ", zei hij. Toen ze opkeken, zagen ze kleine vliegtuigjes: bommenwerpers. Toen kwamen de soldaten en moest de familie weg.

Wekenlang zwierven ze rond, zonder te weten waarheen. Al die tijd vloog de duif met hen mee. Haar ouders en broer waren te bezorgd om het te merken, maar het meisje keek af en toe omhoog en glimlachte dan. Zolang de duif in de buurt was, kwam alles goed. Op een dag kwamen ze bij de kust. " Het einde van de wereld " , zei haar broer. " Het einde van ons leven ", zeiden haar ouders. We kunnen niet verder, we zijn verloren. Het meisje was niet bang. De duif was er immers.

Het leek erop alsof ze gelijk had. Alsof de duif vrede bracht en hen hielp. Een schip pikte de familie op, om ze naar een veilige plaats te brengen. En ook de duif vloog mee, alsof hij er zeker van wilde zijn dat ze goed aankwamen. Soms zat hij op de reling, soms vloog hij hoog boven het schip. Met de duif in de buurt, kwam alles weer in orde.

Na een paar weken kwam het schip aan in een koud, grijs land. En toen vloog de duif weg. Weg, om op andere plaatsen vrede te brengen. Weg, om andere mensen te helpen. Het meisje wist dat ze op een goede plek was. Met de duif in de buurt, was alles goedgekomen. Ze wist dat ze haar vaders verhaal over de witte duif altijd zou onthouden.

Jaren later, toen ze zelf kinderen had, vertelde ze het verhaal. En toen haar kinderen weer kinderen kregen, vertelde ze het verhaal opnieuw. "En toen..." zei ze dan. " En toen...vloog de duif weg..." .