Als er dingen anders zijn
dan anders
ben ik bang.
Het liefst zou ik me verstoppen
zodat het
blijft als altijd.
Als er dingen anders zijn
dan anders
moet ik accepteren.
Het liefst zou ik me verstoppen
maar ik moet
niet meer bang zijn.
Als dingen anders zijn
dan anders
wat dan nog?
Dag ongeboren kleintje
dat er niet is, er nooit zal zijn.
In gedachten koester ik je, knuffel je.
Oh god, wat doet dit pijn,
zo graag had ik je gewild....
Ik voel me elke keer de fietser
uitgezonderd en eenzaam in de straat.
Waar aan het begin een bordje met
verboden in te rijden (voor auto's) staat.
Zo uitgezonderd voel ik me
omdat ik een vrouw met autisme ben.
Ik voel me uitgezonderd, omdat
ik weinig andere autisme-vrouwen ken.
Ik voel me uitgezonderd
omdat ik een moeder met autisme ben.
Dat geeft me een heel eenzaam gevoel
omdat ik weinig andere autisme-moeders ken.
Ik voel me uitgezonderd
omdat ik geen medicijnen neem.
En geen begeleiders nodig heb
ik doe alles alleen.
Ik voel me uitgezonderd
omdat er weinig over me geschreven is.
Vind ik nergens absolute herkenning
die ik heel erg mis.
Ik voel me elke keer de fietser
uitgezonderd en eenzaam in de straat.
Waar aan het begin een bordje met
verboden in te rijden (voor auto's) staat.
Ik ben boos
maar ik weet niet waarom.
Ik ben boos
en ik voel me zo dom.
Ik ben boos
huil tranen tot en met.
En het is de boosheid
die me vasthoud en belet.
Op de golven van de wind
ga ik voorbij mijn grens.
Waar ik elke dag weer tegen vecht
dat is mijn liefste wens.
Voor één keer geen autisme
wat dagelijks mijn leven bepaald.
Maar zijn zoals de omgeving wil
en geen apart verhaal.
Op de golven van de wind
ga ik voorbij mijn grens.
Waar ik niet meer tegen hoef te vechten
het blijft mijn liefste wens.
Een gedeelte van dit gedicht heb ik overgenomen uit een ander gedicht/liedje: Een morgen in mei
Soms zou ik wel willen
dat de wereld stil bleef staan.
De zon altijd zou schijnen
en de maan nooit weg zou gaan.
Soms zou ik wel willen
dat autisme niet bestaat.
Of met een pil is te genezen
zodat het leven makkelijker gaat.
Soms zou ik wel willen
dat ik niet autistisch was.
Maar gewoon als alle anderen
nu loop ik uit de pas.
Soms zou ik wel willen
dat de wereld stil bleef staan.
De zon altijd zou schijnen
en de maan nooit weg zou gaan....
Woorden genoeg om te zeggen
en toch niet kunnen uiten.
Wat een ander wel kan
komt bij mij nu juist niet buiten.
Het is niet van verdriet
maar slechts tranen kan ik laten zien.
Alles verborgen achter een dikke muur
en achter boosheid bovendien.
Verbergen 2006-10-22
Eigenlijk zou ik willen vergeten
verbergen, dat ik autisme heb.
Vluchten voor dat stukje van mezelf
vertrekken en dan heel ver weg.
Ik schaam me om anderen te vertellen
dat er zoveel tekortkomingen zijn.
Ik maak het mooier dan het is
want toegeven, dat doet teveel pijn.
Met opgeheven hoofd 2007-02-13
Met opgeheven hoofd
ga ik het tegemoet.
Ontkennen heeft geen zin meer
want dat dat voelt niet goed....
Zoveel vormen van autisme
en nergens hoor ik dan echt bij.
Overal val ik tussenin
weer typisch iets voor mij....
Heb je kinderen met autisme
vind je daarover van alles terug.
In boeken en op Internet
maar voor volwassenen nauwelijks steun in de rug.
Autisme, maar je ziet het niet
van buiten lijk ik heel normaal.
Toch ben ik anders en gedraag ik me anders
en ben ik voor velen een 'vreemd' verhaal.
Ik draag een groot en stil verdriet
heel diep in mij vanbinnen.
Een stukje dat niemand anders ziet
en niemand anders kan vinden.
Ik ben anders dan de rest van de wereld
maar er is niemand die dit ziet.
Verborgen achter alles wat geleerd is
is het een stil verdriet.
Ik draag een groot en stil verdriet
heel diep in mij vanbinnen.
Ik zoek iemand die mij helpen kan
om daar iets mee te beginnen...
Voor jou ben ik dezelfde
zoals gisteren en vorige week.
Maar van binnen ben ik anders
en is niets zoals het eerder leek.
Ik ben mezelf verloren
voel me alsof ik een baby ben.
Ik moet mijn wereld opnieuw ontdekken
omdat ik mezelf niet ken.
Als een steen die in het zand gegooid is
ligt het daar en blijft het daar.
Ik weet niet wat ik ermee moet
oh alsjeblieft, verdween het maar.
Een naar gevoel draag ik met me mee
als een brok, te groot ingeslikt.
Alsof mijn leven gebroken is
en ik langzaam ben gestikt.
Deuren die tot dusver open waren
sluiten nu, voor mijn neus.
Iedereen zegt dat er andere opengaan
maar hoe weet ik dat? Is het heus?
Onzekerheid, machteloos zijn
geen toekomst meer, dat is onbekend.
Frustrerend en moeilijk te accepteren
maar ze zeggen alls went
dus deze gevoelens ook?
Geboren als een onbeschreven blad
een moeder, die alles van je verwacht
en waarvan achteraf dan blijkt
dat niets is zoals het voor een ander lijkt.
Zo normaal, of toch juist niet
zoveel zorgen en verdriet
altijd gedacht dat je jezelf kent
en nu niet meer weten wie je werkelijk bent.
Ik zoek naar antwoorden op mijn vraag
ik kan niet verder zoals ik me gedraag
ik doe het niet expres, was ik maar normaal
het zou zoveel schelen voor ons allemaal.
In mijn eigen wereld
is het stil
ik hoor slechts de wind langs het raam.
Het enige moment van de week
dat ik bij mezelf stil kan staan.
Een ochtend helemaal alleen
niemand die er binnendringt.
Ik trek me terug in mijn eigen wereld
en geniet van de stilte zonder kind.
Chaos
een wirwar van gevoelens
komen overal vandaan
en blijven komen.
Chaos
wanhopig probeer ik te ordenen
maar zodra ik me omdraai
is de chaos weer compleet.
Chaos
zonder begin en zonder eind
waarin ik lijkt te verdwijnen
beheerst mijn leven en mijn dromen.
Chaos
waarin ik probeer te blijven staan
maar het wil niet lukken
mijn leven wordt geleefd...
Dus laat ik me maar meevoeren
en ik zie wel waar dit schip strandt......
Het voelt alsof ik
twee mensen ben
in één lichaam.
De ene keer zit ik
in een dip en de andere keer
kan ik de hele wereld aan.
Ik ben losgeslagen
ik wordt meegesleurd
in een donderend geweld.
Gevoelens dwalen
alle kanten op
weg van mezelf.
Het voelt alsof ik
twee mensen ben
in één lichaam.
Ik vraag me af wie
ik werkelijk ben en
waar komt die ander dan vandaan?
Ik woon in een wereld
een wereld van glas
alles gebeurt er buiten
ik wou dat ik daar was.
Maar ik zit binnenin
ben de uitgang verloren
ik zit hier alleen
zonder menselijk geluid te horen.
Geen menselijk contact
geen armen om mij heen
want er kan niemand bij me
ik voel me zo alleen.
Ik woon in een wereld
een wereld van glas
ik kan de muur niet breken
ik wou dat ik buiten was....
Voor mijn zoon Benjamin:
Als ik jou zie voel ik liefde
liefde met heel mijn hart.
Je houdt ook van mij en ik zie
dat je alles van me verwacht.
Als ik jou zie voel ik boosheid
omdat jij mijn ruimte neemt.
Geen tijd meer voor mezelf, 't went nooit
het voelt nog altijd vreemd.
Als ik jou zie voel ik verdriet
verdriet om wat ik voel.
Die boosheid, je verdient het niet
je snapt niet wat ik bedoel.
Als ik jou zie voel ik je onbegrip
je pijn en je verdriet.
Je snapt niet waarom ik zo afwijzend ben
begrijpen kun je het niet.
Als ik jou zie voel ik liefde
liefde die heel zwaar weegt.
Je vergeeft me steeds,'t maakt me blij
dat je me onvoorwaardelijk je liefde geeft.
Zoveel woede als een mens voelen kan,
dat heb ik nooit geweten.
Woede, om dingen die niemand kan helpen,
hoe kan ik het vergeten?
Nu pas besef ik,
dat woede geen oplossing is.
Woede is een vervanging,
voor pijn, verdriet en gemis.
Woede moet worden omgezet in vrede,
dat besef wordt me gegeven.
Met al deze gevoelens,
moet ik gewoon leren leven.
Soms word ik kwaad,
als het nergens op slaat.
Over dingen die de moeite niet zijn,
die soms gedaan zijn als een gein.
Maar op zo'n moment kan ik me niet bedwingen.
Zo kwaad,
maak ik me over die kleine dingen....
|
|
