Een heel tragisch slagen
Foeke Jan keek op zijn horloge. De afspraak was toch duidelijk geweest, binnen een half uur zou hij het verlossende telefoontje krijgen. Met een licht gevoel van ontreddering wierp hij een kromgebogen paperclip in de glazen sierschaal op zijn bureau. Buiten floot een lijster, maar hij kon er niet langer naar luisteren. Zou Tine dan toch gezakt zijn?
Foeke Jan zuchtte. Hij ijsbeerde door de kamer. Het was nu al meer dan een uur geleden dat ze had moeten bellen. Waarom deed ze dat dan niet? Hij besloot haar te bellen. Hij liep naar de telefoon. In zijn zenuwen draaide hij eerst het verkeerde nummer. Hij vloekte toen hij zijn vergissing bemerkte. Hij draaide opnieuw. Deze keer kreeg hij het antwoordapparaat. " Met de familie Van den Broek. We zijn er nu niet. Spreek na de piep uw boodschap in, dan bellen wij u zo snel mogelijk terug " . Foeke Jan legde de hoorn neer. Ze was er dus niet. Was ze het vergeten en in haar blijdschap naar school gegaan? Of was ze gezakt en durfte ze dat niet tegen hem te zeggen?
Buiten floot de lijster onvermoeibaar door, maar Foeke Jan hoorde het niet. In gedachten hoorde hij het Tine nog zeggen: " Pap, ik bel je zodra ik het weet hoor! " . Foeke Jan zuchtte opnieuw. Was het niet belachelijk? Hij hier en zijn gezin daar. Hoe had het nou zo ver kunnen komen?
Hij dacht terug aan vorig jaar. Toen Elly, Tines moeder, ineens aankondigde dat ze een ander had en dat ze ging verhuizen. Binnen drie maanden waren ze gescheiden en trok Elly in een flatje aan de andere kant van de stad. Tine was met haar meegegaan. Waarom, was Foeke Jan nog steeds een raadsel. Hij verweet zichzelf dat hij zo stom was geweest om het niet te zien. Maar ja... hij kon de situatie nu eenmaal niet meer terugdraaien en langzamerhand had hij er mee leren leven.
Ook Tine hield zich er goed onder. Dat verbaaste hem niet. Zijn meisje was altijd al moedig geweest. Toen ze een jaar of zes was overleed zijn moeder plotseling, haar lievelingsoma. Geen kik had ze gegeven op haar begrafenis. " Zij is nu in de hemel hé pap, bij de sterren hé? " vroeg ze ' s avonds toen ze in bed lag. " Ja schatje " had hij geantwoord. " Ze kijkt nu naar je " . Hij glimlachte bij de herinnering.
Plotseling rinkelde de telefoon. Foeke Jan schrok op. Hij nam op: " Foeke Jan van den Broek ". De stem aan de andere kant van de lijn klonk zenuwachtig en overstuur. Het duurde even voordat hij de stem herkende: het was Elly!
" Mijn god, Elly! Wat is er gebeurd?" vroeg hij verschrikt. Opnieuw klink er een verward en onsamenhangend verhaal aan de andere kant van de lijn. " Elly " zei Foeke Jan dwingend. " Praat eens wat rustiger, ik begrijp er niets van! ".
In één klap werd hij teruggeworpen in de realiteit. De herinneringen aan vroeger gleden weg. Tine had een ongeluk gehad. Ze was even een boodschap gaan doen, om het wachten op de uitslag te verkorten. Plotseling was er van rechts een auto gekomen, die haar niet meer kon ontwijken. Of Foeke Jan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis kon komen. Toen hij de hoorn neerlegde was het stil. De lijster was opgehouden met fluiten....
Foeke Jan griste zijn mobieltje en zijn sleutels van zijn bureau. Toen haastte hij zich weg, de deur stevig achter zich dichttrekkend. De autorit naar het ziekenhuis duurde in werkelijkheid slechts vijf minuten, maar voor zijn gevoel duurde het uren. Eindelijk, hij was er!
Foeke Jan herkende Tine eerst niet. Lijkbleek was ze en omgeven door machines. Haar gezicht zat onder de blauwe plekken en schrammen. De tranen stonden in zijn ogen. Plotseling ging zijn mobieltje af. Hij schrok ervan. Stom, hij had hem moeten uitzetten voordat..... De hoofdverpleegkundige gebaarde naar hem. Hij kon in haar kantoortje bellen.
" Lely College, met rector van Stellen. We konden uw dochter niet bereiken. Maar wilt u, zodra u haar ziet, doorgeven dat ze geslaagd is? ". Foeke Jan was verbijsterd. Het leek wel een grap. Een lugubere grap. Hij liep terug naar Tines bed. Elly keek vragend naar hem op. " Het was school " zei hij. " Ze is geslaagd " .
Het leek wel alsof Tine op dat moment gewacht had. Ze slaakte een diepe zucht. Haar laatste... Foeke Jan en Elly keken naar haar. Ze had een vredige uitdrukking op haar gezicht en Foeke Jan besefte dat het een tragisch slagen was. Een heel tragisch slagen....
Dit verhaal heb ik geschreven voor mijn eindexamen Nederlands.