Na de diagnose

03-07-2006 00:00

Als een steen die in het zand gegooid is

ligt het daar en blijft het daar.

Ik weet niet wat ik ermee moet

oh alsjeblieft, verdween het maar.

 

Een naar gevoel draag ik met me mee

als een brok, te groot ingeslikt.

Alsof mijn leven gebroken is

en ik langzaam ben gestikt.

 

Deuren die tot dusver open waren

sluiten nu, voor mijn neus.

Iedereen zegt dat er andere opengaan

maar hoe weet ik dat? Is het heus?

 

Onzekerheid, machteloos zijn

geen toekomst meer, dat is onbekend.

Frustrerend en moeilijk te accepteren

maar ze zeggen alls went

dus deze gevoelens ook?