Gelukkig nieuwjaar
Voor de zoveelste keer kijkt Anne op de klok. De hele avond al zit ze te draaien op de bank. Het lijkt wel alsof de tijd niet wil vlotten, maar nu is het dan eindelijk kwart voor twaalf. Nog vijftien minuten te gaan, dan begint het nieuwe jaar; een nieuwe start.
In het nieuwe jaar, zo heeft ze zichzelf beloofd, zal ze bij hem weggaan.
Ze weet het, ze heeft het zichzelf al zo vaak beloofd, maar nu is het echt. Omwille van zichzelf en haar kindje, dat nu elk moment geboren kan worden. Onbewust legt Anne haar handen op haar buik, alsof ze zo haar kleintje kan beschermen. Maar ze weet wel beter.
Stiekem kijkt ze naar Freek, die naast haar op de bank zit. Hij is verdiept in de sportbijlage van de krant. Uiterlijk is hij nog steeds de man op wie ze verliefd werd. Hij is lang en slank, zijn blonde haar is in stekeltjes geknipt. Zijn ogen zijn blauwer en dieper dan de diepste oceaan en als hij glimlacht, lijkt het alsof de zon doorbreekt. Maar innerlijk is hij de man die ze haat.
Die zaterdag in maart, de eerste warme voorjaarsdag van het seizoen, was hij haar leven binnengewandeld. Met haar ogen dicht lag Anne in het gras; de sprietjes kriebelden in haar nek en de zon streelde haar wangen.
Ineens was hij daar. “Hoi”, zei hij en hij was naast haar in het gras geploft. “Ik ben Freek”. Anne was als een blok voor hem gevallen. Als ze geweten had wat ze nu wist, was ze er nooit aan begonnen.
Voor de maand om was, woonden ze samen. Het was alsof ze altijd al samen geweest waren. Freek was tegen iedereen altijd even aardig en hij droeg haar op handen. Nog nooit was Anne zo gelukkig geweest. Toen in april bleek dat ze zwanger was, was haar geluk helemaal compleet.
Maar met het verstrijken van de seizoenen, veranderde ook de relatie. Het heerlijke voorjaar veranderde in een moeizame, warme zomer en ging over in een kille herfst. Hoe meer haar kindje groeide, hoe ongelukkiger Anne werd. Freek bleek toch niet de prins op het witte paard te zijn. Regelmatig kwam hij dronken thuis en als ze niet precies deed wat hij zei, kon hij in woede uitbarsten en dan haalde hij uit. Voor de buitenwereld waren ze het perfecte, gelukkige gezinnetje. Maar voor Anne voelde het alsof ze speelde in een slechte film. Aan alles voelde ze dat deze film niet goed zou aflopen als ze niet weg zou gaan. Ze wilde wel, maar ze kon het niet. Twee dagen geleden had hij haar zo’n aframmeling gegeven dat ze van de trap was gevallen. Dat was de druppel. Nu had ze besloten te gaan, omdat ze haar veiligheid en dat van haar kindje niet meer kon garanderen. ‘Het houdt niet op, niet vanzelf’. Die spotjes op televisie. Hoe waar bleek dat te zijn....
Anne schrikt op uit haar gedachten. Gespannen kijkt ze naar de klok. Eén minuut voor twaalf. Nog één minuut tot haar nieuwe leven. Ze denkt aan de tas die ze stiekem heeft klaargezet onderin de kast onder de trap. De tas die ze zometeen gaat pakken. Daarna zal ze haar jas aantrekken en de deur achter zich dichttrekken.
Haar hart bonkt in haar keel en haar handen voelen klam aan. Zal Freek het merken? Die ene minuut, de belangrijkste minuut van haar leven, heeft nog nooit zo lang geduurd. Alsof de tijd een grapje met haar uithaalt.
Plotseling slaat de klok twaalf. Anne haalt diep adem. “Freek....ik....ik ga weg. Dit gaat niet meer”. Ze wil opstaan, weg van Freek. Freek kijkt haar ongelovig aan. Langzaam ziet ze zijn ongeloof veranderen in woede en haat en voor ze het zich realiseert, heeft hij zijn handen om haar nek gelegd. Hij knijpt en knijpt.... Anne vecht, trapt en probeert zich nog los te rukken, maar Freek is te sterk. Ze ziet zijn uitpuilende ogen nog en dan wordt het zwart.
Hijgend laat Freek het levenloze lichaam vallen en loopt naar de telefoon. De klok staat op één minuut over twaalf en buiten klinken de eerste knallen van het vuurwerk. “Gelukkig nieuwjaar schat”, zegt hij en dan draait hij langzaam het nummer van de politie....