Soms denk ik wel eens terug
aan wie ik vroeger was.
Jong en levenslustig
maar wel met de wereld op haar rug.
Minder scherp en minder diep
maar grenzen had ik zeker wel.
Niet het keurslijf die het nu soms is
maar grenzen die ik wel eens overliep.
Soms denk ik wel eens terug met zeer
aan mijn oude ik.
Chris 2.0. is nu mijn leven
de oude Chris bestaat niet meer.
Soms, een moment...
ben ik het even kwijt.
Soms, een moment...
herken ik het, maar lijkt alles vreemd.
Soms, een moment...
is er die angst.
Soms, een moment...
ben ik verloren, even maar...
Overdag gaat er een masker op
schouders eronder en maar door.
De kracht om niet op te geven
ja, daar ga ik voor.
Maar 's nachts valt het masker
in stukken op de grond.
Tranen, eenzaam en kwetsbaarheid
is dan wat er boven komt.
In het vroege ochtendlicht
wordt de kwetsbaarheid weer kracht.
Een nieuwe dag, het volgende moment
die dan weer op mij wacht.
Zo vecht ik mij het leven door
twee gezichten gaan hand in hand.
Een dubbelleven met een masker
niet zichtbaar aan de buitenkant.
Als je me van buiten ziet,
lijk ik jong en fit.
Maar de werkelijkheid is anders,
in mijn hoofd ben ik het niet.
De wereld gaat snel,
en mijn hoofd gaat traag.
Het leven lukt niet meer zo goed,
en dat wil ik juist zo graag.
Ik wil letterlijk dansend door het leven gaan,
maar vaak struikel ik dan.
Over mijn eigen grenzen heen,
en kan ik het niet aan.
Dan zijn er tranen van verdriet,
voor wie ik was en wie ik ben.
Dan voel ik me verloren,
omdat ik er niets meer van herken.
Maar af en toe is het toch een beetje,
zoals het vroeger was.
dan ga ik heel erg lekker,
en loop ik eens niet uit de pas.
Hersenletsel gaat soms op,
en dan plotseling weer neer.
Het is even slikken:
het maakt ik ik niet meer...
Zoveel reacties van onbegrip
van mensen, je totaal onbekend.
Maar van de mensen die je kennen....
maakt dat je soms eenzaam bent.
Ik verstop me maar weer achter de muur
mezelf zijn, ze accepteren het niet.
Maar dat ze zeggen: we snappen je
doet mij het meest verdriet.
Elke keer laat ik me overvallen
kost het bergen energie.
Maar die mensen loslaten....
tja...dat gaat nu juist nie(t).
Ik zei: ja, het kan beter
totdat iemand zei: het kan ook slechter.
Dus ook al gaat het voor geen meter
hou vol: je bent een vechter!
Er is altijd wel iemand anders
met moeilijkheden en een stil verdriet.
Reden om te denken: het gaat me zo slecht nog niet.
Ik ben aan het doorduwen
voor mijn gevoelens op de vlucht.
Maar ik kan niet meer verder
mijn lichaam kraakt en zucht.
Ik moet nu een stapje terug doen
er maar op vertrouwen.
Dat het goedkomt allemaal
en nu op gaan bouwen.
Ik ben aan het doorduwen
ik wil het niet horen.
Dat het niet goed zit
laat de hoop maar gloren.
Wat doe je
als je het even niet zitten?
Als alles pijn doet
als je overal op loopt te vitten?
Wat doe je
als je gek wordt van de wereld om je heen?
Zoek je dan een plekje
helemaal voor jou alleen?
Wat doe je
als opgeven geen optie is?
Omdat je weet hoe kostbaar
het leven eigenlijk is?
Wat doe je?
vecht je door?
Of ga je juist op zoek
naar een luisterend oor?
Wat doe je??
Wie de dingen opschrijft
is meestal degene die blijft.
Schrijf het op, laat het gaan
naar de sterren en de maan.
Schrijf het op, laat het los
laat de beren in het bos.
Met woorden kan ik alles zeggen
hoef ik niets meer uit te leggen.
Woorden zijn geen verlichting van de pijn
ik wilde dat het wel zo zou zijn.
Woorden zijn voor anderen een troost
als een baken die je door de nacht heen loodst.
Voor mij geen baken in de nacht
het heeft mij slechts verwarring gebracht.
Ik ben dan wel degene die schrijft
maar helaas niet degene die blijft.
De dagen duren veel te lang
en de nachten veel te kort.
Ik weet werkelijk waar niet
of dat gevoel nog beter wordt.
Slapen is ontsnappen
aan het ziek zijn, aan het malen.
Aan het verdriet, aan het vergelijken
en het gevoel van falen.
' S nachts in mijn dromen
kan ik de hele wereld aan.
Zijn er niet de grenzen
en kan ik helemaal losgaan.
Maar dan komt de ochtend
weer rauw op mijn dak.
En moet ik dat fijne gevoel weer
verruilen voor het dagelijkse ongemak.
Bestond de wereld maar uit dromen
van geluk en zonder pijn.
Als dit eens uit zou komen
wat zou dat dan heerlijk zijn.....
Ik zou zo graag willen geloven,
dat het ooit weer goedkomt.
Dat de dag er weer is,
dat de ellende verstomt.
Maar hoe kan ik dat nou geloven?
als tegenslagen blijven komen.
Vertel me hoe ik sterk moet zijn,
hoe ik niet kan toegeven aan angst, wanhoop en pijn.
Ik zou zo graag willen geloven,
ik probeer het elke dag weer.
Tot die dag eindelijk komt,
en dan hoeft het niet meer.
Soms slaat de wanhoop toe,
als een woeste zee vol golven.
En moet ik vechten om niet toe te geven,
om niet te worden bedolven.
Ik wil zo graag mezelf kunnen zijn,
met al mijn 'foutjes' en gebreken.
Maar ik ben zo ontzettend bang,
dat mijn 'anders' zijn niet wordt begrepen.
Ik wil zo graag mezelf kunnen zijn,
niet anders op dingen reageren.
Maar het lukt niet; dat doet pijn,
ik blijf het maar proberen.
Van buiten ben ik goed gelukt,
daar kun je niets aan merken.
In mijn hoofd is het anders,
daar zitten de beperkingen.
Ik zou zo graag willen,
dat mensen in mijn hoofd konden kijken.
Zodat ik mezelf niet steeds met,
het gemiddelde hoef te vergelijken.
Ik wil zo graag ik zijn,
zonder het te hoeven uitleggen...
Dag moeheid,
je walste mijn leven binnen,
maar ik probeer je maar als vriend te begroeten.
Dag pijn,
je kwam mijn leven binnendringen,
maar ik probeer je maar als vriend te begroeten.
Dag moeheid,
je probeert me te breken,
keer op keer.
Dag pijn,
je krijgt me niet,
al doet het nog zo'n zeer.
Dag moeheid en pijn,
jullie kwamen,
zagen,
maar overwonnen niet.
Dag moeheid en pijn,
vrienden of vijanden?
zullen jullie voortaan zijn.
Ik wil op volle kracht vooruit
maar mijn lichaam dat fluit
me terug.
Ik wil op volle kracht vooruit
maar ik ga achteruit
wat ik niet wil.
Ik wil op volle kracht vooruit
maar mijn lichaam besluit
dat het anders is.
Ik wil op volle kracht vooruit
en ik ben eruit
ervoor te gaan.
Ik wil op volle kracht vooruit
en wie wat ook besluit
ik ga het doen!!
En ineens besef je
dat het leven mooi is.
Dat de zon door de wolken piept
ondanks het gemis.
Alles wat er tegenzat
heeft mij gemaakt tot wie ik ben.
Een sterk persoon
ik ben er trots op dat ik je ken.
Ik ben er nog niet
heb nog niet alles geaccepteerd.
Maa ik ben gestopt er tegen te strijden
dat kun je niet winnen, heb ik geleerd.
En ineens besef je
het leven is de moeite waard.
Ik moet nog verder en verder
want mijn klus is nog niet geklaard.
En ineens besef je:
Vive la vie!
Boos ben ik
om wat mij overkomen is.
Boos ben ik
om alles wat ik mis.
Boos ben ik
om al die mensen die maar doorgaan.
Boos ben ik
omdat ze hun sigaretten niet laten staan.
Boos ben ik
ik ben ziek en zij zijn gezond.
Boos ben ik
als ze daar staan met een peuk in de mond.
Boos ben ik
het is zo gemeen.
Boos ben ik
want ik moet hier wel doorheen.
Boos ben ik
die mensen maken hun leven kapot.
Boos ben ik
zij worden boos als ik er wat van zeg, dat is verrot!
Ik ben boos, zo boos
mag ik??
De wereld stopte met draaien
ze hield gewoon op met bestaan.
Terwijl voor andere mensen
de wereld gewoon door bleef gaan.
Voor mij zal het altijd anders zijn
de nieuwe wereld gaat niet meer zo snel.
Ik ga gewoon op mijn eigen tempo
en uiteindelijk kom ik er dan wel.
Ik wil niet meer bang zijn
ik wil alleen nog maar vooruit.
Niet meer opgesloten zitten in mezelf
een positief geluid.
Vaak lijk ik voor anderen okee
alsof ik alles handelen kan.
Maar het valt niet altijd mee
en dat komt tot uiting, zo nu en dan.
Opgesloten in mijn eigen angst
omdat ik mijn lichaam niet meer kan vertrouwen.
Opgesloten in mijn eigen angst
omdat ik niet meer op mijn hersenen kan bouwen.
Zo opgesloten in mijn eigen angst
dat ik het anderen niet meer vertellen kan.
Opgesloten in mijn eigen angst
niemand die het snapt, lastig dan.
Hoe kom ik eruit??
Dit gedicht heb ik geschreven in 2009. Zo voelde ik me toen al door mijn autisme. Dit gevoel is nu na mijn herseninfarct sterker geworden, vandaar dat ik hem hierbij plaats.
Ik voel me net een snelkookpan
boordevol met druk.
Die elk moment ontploffen kan
en dan, dan is 'ie stuk.
Steeds maar al die prikkels
't gaat de hele dag maar door.
En er is geen moment te vinden
dat ik ergens iets van stilte hoor.
Maar 's nachts als iedereen ligt te slapen
ben ik de enige die wakker is hoor.
Dan lig ik te draaien en te gapen
want de geluiden, die gaan door.
Ik voel me net een snelkookpan
24 uur geluid.
Maar ik weet niet hoe het stoppen kan
want helaas, er is geen knopje uit.
Nah: niet aangeboren hersenletsel,
het klinkt allemaal zo definitief.
Je leven is je ontnomen,
het is gekomen als een dief.
Nah: nog altijd hoop,
soms merken dat het toch nog beter gaat.
Dat het niet het einde van de wereld is,
kies nu ervoor dat nah daarvoor staat!
Het is zo moeilijk om je hoofd niet te laten hangen,
om uit kleine dingen geluk te halen.
Het is zo moeilijk om rechtop te blijven staan,
om maar te blijven stralen.
Terwijl je je dan zoveel beter gaat voelen,
je komt er verder mee.
Met dat kleine geluk verwezelijk je je doelen,
dat is het idee.
Maar het is zo verdomde moeilijk!!!
Goed bedoelde dingen
worden vaak tegen me gezegd.
Maar die dingen helpen me niet
in mijn dagelijkse gevecht.
Al die beloftes
'het komt allemaal wel goed'.
Worden steeds gezegd
als je niet weet wat je zeggen moet.
Maar hoe kun je iets beloven
als je niet zeker kan zijn?
Die goedbedoelde woorden
doen ontzettend veel pijn.
Dus als je niet weet wat je zeggen moet
Zeg dan niets...dat is ook goed.
Ik lijk nog dezelfde als ik was
als ik in de spiegel kijk.
Maar in mijn ogen zie ik
dat het niet is zoals het lijkt.
Zien anderen het ook??
dat het anders is dan voorheen.
Of ben ik met die conclusie
helemaal alleen??
Ik ben weg
alleen de buitenkant is daar.
Van binnen ben ik een ander
dat voelt raar.
Ik weet niet meer wie ik ben
wat ik allemaal nog zal kunnen of nog kan.
Of ik mezelf wel terugherken
en zo niet, wat dan??
Wil ik mezelf wel leren kennen??
Wil ik mezelf wel accepteren??
Ik zal er flink aan moeten wennen
en het toch moeten proberen.
"Hallo...ik ben Chris
Aangenaam kennis te maken"
Een vat vol emoties
als een jojo op en neer.
Het ene moment ben ik alles
het andere moment weet ik het niet meer.
Zo worstel ik me door de dagen
elke dag is er weer een.
Ik blijf mezelf maar vragen:
waarom ik? Het is gemeen!
Geen plannen meer of dromen
leven moet ik bij de dag.
Zo probeer ik verder te komen
met een traan en een lach.
Elke morgen ben ik blij,
dankbaar om wat nog kan.
Maar elke nacht knaagt het,
het leven....is dit het dan??
Er gaan deuren dicht en deuren open,
dat zegt iedereen tegen mij.
Ik ben er alleen nog tegenaan gelopen.
daarvan word ik niet blij.
Steeds meer ontdek ik wat ik niet meer kan.
Komt het nog terug? Of is dit het dan??
En dan kom je thuis
terug in je eigen huis
terug in je eigen leven.
Het leven dat heeft stilgestaan
terwijl de rest is verdergegaan.
Het leven dat nu anders is
omdat je vaardigheden mist.
Je moet er wat van maken, dit leven.
want een tweede kans is gegeven.
Dank je wel.
Ik zou willen huilen
tot ik niet meer kan
tot de tranen op zijn.
En me dan opgelucht voelen.
Alleen de tranen zijn nooit op
en de opluchting komt nooit, alleen maar meer verdriet...
Soms ben ik boos
omdat ik hier ben, niet thuis.
Soms ben ik verdrietig
omdat mijn leven zo gelopen is.
Maar elke dag ben ik blij en dankbaar
om alles wat nog kan
om alles wat weer kan.
Schrijven
het was zo vanzelfsprekend.
Eten zonder knoeien
het was zo vanzelfsprekend.
Maar nu het niet zomaar kan
bedenk ik me: wat is je hoofd een wonder.
Al 34 jaar
is de muur daar.
Ik heb hem vervloekt, ik heb hem gehaat
maar nu ben ik blij dat hij er staat.
De muur is wat mij nu overeind laat staan
en nu schoppen ze er tegenaan.
Nu moet ik ineens kwetsbaar zijn
dat maakt me verdrietig, het voelt nu niet fijn.
Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan
laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan.
(Ramses Shaffy)
Mijn hoofd is een zooitje
alle laatjes zijn omgegooid.
Ik moet weer mijn weg vinden
in mijn hoofd en mijn leven.
Wat moet ik weten?
Wat mag ik vergeten?
Meegezogen in de stroom
ik kan er niet uit
het is als een droom
ik kan alleen maar vooruit
niet terug, ik vaar maar mee
waar ik uitkom?
geen idee.
Waar komt toch die kracht vandaan?
om te doen, om te gaan
om te accepteren, om het te begrijpen
om door te gaan en niet te blijven
om te vechten
zo sterk ben ik....
|
|
